Θέλω να είμαι σωστός με το καλημέρα. Για να δεις την ταινία αυτή πρέπει να είσαι ζομπό-φαν και να έχεις αρκετή υπομονή. Γιατί δεν θα δεις ζόμπι παρά στα τελευταία 20 λεπτά. Ωστόσο στο δικό μου βιβλίο είναι μία απο τις καλύτερες ζομποταινίες. Και αυτό διότι υπάρχουν στιγμές που η ατμόσφαιρα που αποπνέει το φιλμάκι αυτό είναι κυριολεκτικά αλλόκοσμη. Πράγμα που δεν το συναντάς συνήθως πλέον.
Στα της υπόθεσης, έχουμε έξι νέους που καταφθάνουν σε ένα ερημωμένο νησί που κάποτε ήταν τόπος αναψυχής, αλλά τώρα χρησιμοποιείται απο την κομητεία σα νεκροταφείο για εγκληματίες και άπορους. Όλοι είναι ηθοποιοί, αλλά ο ένας εξ αυτών (Άλαν) είναι και σκηνοθέτης, ο οποίος έχει προσλάβει τους υπόλοιπους για να πάνε εκεί και να στήσουν ορισμένα, υπέρ το δέον ιερόσυλα, "θεατρικά" δρώμενα. Ο Άλαν περιττό να πω ότι είναι κόπανος ολκής, απο το είδος αυτό που αν έχεις συναναστραφεί έστω και μια φορά στη ζωή σου, το έχεις κάνει μετά ειδική συνομοταξία στο μυαλό σου άπαξ δια παντός.Εξυπνάκιας, φαντασμένος και αυταρχικός, υποβάλει τους άλλους σε κακόγουστες και τρομακτικές φάρσες, ενώ τους αναγκάζει, συχνά-πυκνά με την απειλή της απόλυσης, να κάνουν χαμαλοδουλειές, να ανοίξουν τάφους και να "παίξουν" με τα πτώματα. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχει και ένα βιβλίο με ξόρκια μαζί του, που χρησιμοποιεί κάποια στιγμή για να κάνει επίκληση στον Σατανά ώστε να αναστήσει τους νεκρούς. Βλέπετε προς τα που πάει η δουλειά, έτσι;
 |
| Dinner time! |
Βέβαια ένας τέτοιος στοχασμός δεν μπορεί να γίνει όταν ένα ζόμπι τρέχει σαν κατοστάρης ή έχει ευφυία, επομένως ταινίες σαν αυτή εδώ είναι που κυρίως ανταποκρίνονται στην ανάγκη μου και τιμούν την παράδοση που δημιούργησε ο Τζωρτζ Ρομέρο με το Night of the living dead, για το οποίο νομοτελειακά θα γράψω κάποια στιγμή. Ίσως αυτό να συμβαίνει και γιατί είναι αρκετά κοντά χρονικά οι δύο ταινίες και δεν είχαν προλάβει ούτε καν να συλληφθούν σαν ιδέες οι μετέπειτα νεωτερισμοί. Όπως και να έχει, μιλάμε για ένα κρυμένο διαμάντι του είδους, ακόμα και αν η σαφής ανυπαρξία μπάτζετ το κάνει πολύ πιο ευάλωτο πλέον στη ματιά του μοντέρνου θεατή. Οι καλές προθέσεις πάντως είναι εκεί και σίγουρα είναι μια δουλειά που έγινε με αγάπη για το είδος.
 |
| Χμμ... |
Προσοχή, δεν ισχυρίζομαι πως έχουμε να κάνουμε με την τέλεια προσπάθεια. Θα ήθελα και εγώ να υπήρχε μια επίσπευση της παρουσίας των νεκροζώντανων, όπως επίσης μου λείπει και το gore στοιχείο, αλλά πέρα απο αυτά και οποιαδήποτε άλλα επί μέρους ελλατώματα (αρκετές λογικές ασυνέπειες, προχειρότητες κτλ.), το φιλμάκι του Μπομπ Κλαρκ (Black Christmas) είναι αξιολογότατο.
Και αυτό γιατί είναι πάνω απο όλα βέβηλο (γίνονται μέχρι και νεκροφιλικές νύξεις), ατμοσφαιρικό και κατά ένα διεστραμμένο τρόπο διασκεδαστικό μέσα στην ανοσιότητα του! Αν κάποιος διαθέτει μαύρο χιούμορ, σίγουρα θα το εκτιμήσει παραπάνω. Όσοι πιστοί προσέλθετε...
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 6,5/10
